Met een kras op mijn linkerwang van het chirurgisch mes kwam ik op 9 september 2000 ter wereld via een keizersnede; in het ziekenhuis van Delft begon mijn leven. Heel mijn jeugd heb ik met veel plezier in de stad van het delftse blauw, de fietsen en de technische universiteit gewoond, samen met mijn vader, moeder, broer en zus. Een betere familie kan ik mij niet wensen, een familie waarmee ik samen de gaafste dingen in mijn leven heb ondernomen. In 2006 maakten wij een camper- en backpackreis door Nieuw Zeeland, Australië en Thailand voor een halfjaar lang. Een ervaring waar ik als vijfjarig, roodharig meisje leerde zwemmen, schrijven, kamelen bereed en de Uluru beklom. Een ervaring waar ik niet alles meer van weet maar die mij wel voor de rest van mijn leven is bijgebleven. Mijn voorliefde voor reizen is er dus met de paplepel ingegoten. Ondanks het halfjaar geoorloofd verzuim verliep mijn basis- en middelbare schooltijd meer dan prima en heb ik hier mijn vrienden voor het leven gemaakt. Daarbij speelde ik vanaf mijn 7e tot 17e wekelijks dwarsfluit en was ik te vinden op het hockeyveld. Ondertussen ontwikkelde ik een hobby in koken, wat ik nog steeds het liefst elke dag (voor anderen) doe.

Met alleen een verre oom als dierenarts in de familie is mijn studiekeuze er echter niet met de paplepel ingegoten. Tot mijn 14e wist ik nog niet wat ik met mijn toekomst wilde. Totdat mijn biologieleraar in de derde klas een verhaal vertelde over zijn zieke moeder; ik was één en al luisterend oor. Ik ben toen gaan inzien dat het me een prachtig vak leek en ik meldde me voor alle open- en meeloopdagen in Nederland aan, waarbij mijn gevoel bevestigd werd. Toen ik mij nietsvermoedend en iets te laat aanmeldde voor Geneeskunde in Utrecht en de toetsstof ontving, besloot ik mij toch uit te schrijven, vanwege examenstress in de zesde klas. Na een hopeloze poging bij de VU was ik helaas niet geselecteerd dus besloot ik toch een tussenjaar te nemen. Tien dagen nadat ik 18 werd, vertrok ik als au pair en backpacker voor vijf maanden naar Australië waar ik nu wél tijd had om voor de selectie te studeren. Nonchalant scrollend door Studielink op 15 april zag ik daar toch echt een laag genoeg rangnummer staan: tegen mijn verwachtingen in was ik nu wél aangenomen en heb ik mijn tussenjaar nog afgemaakt met een reis door Indonesië en Vietnam. 

Vervolgens begon ik mijn studiejaar vol enthousiasme in een zolderkamer op de Otterstraat, met enorme zin in het onafhankelijke en zelfstandige studentenleven in Utrecht. Na een geweldige en chaotische introductieweek van “Sams” had ik niks meer nodig om mij te overtuigen van het aanmelden voor een commissie. Dat ik bij Veritas wilde in mijn tweede jaar, waar ik inmiddels al bijna derdejaars ben, wist ik al. Maar, om vanaf moment één mensen te leren kennen in deze nieuwe stad besloot ik voor de Activiteitenraad te gaan. Het feit dat ik toen al met mijn toekomstige bestuursgenoot Karst in de commissie zat, zou ik nooit geloofd hebben. Na een bijzondere bestuurswissel in 2019 luisterde ik vol verwondering naar de speeches en verhalen over wat een bestuursjaar met hen gedaan had. “Toch zou ik liever een jaar reizen dan een jaar bestuur doen”, zei ik altijd. Totdat, na enkel nog de Dox-Diesraad erbij gedaan te hebben, het huidige bestuur opeens voor je neus staat met die ene vraag. Nietsvermoedend. Precies op het moment dat je twijfelt tussen beginnen aan je master of een tussenjaar doen. Toch werd ik nu zo enthousiast van het idee van een lustrumbestuursjaar doen, dat ik volmondig ja zei! Met datzelfde enthousiasme wil ik er komend jaar dan ook aan beginnen, samen met een groep die ik mij niet beter had kunnen wensen. Of zoals ik in mijn reisdagboekje in 2006 schreef: “Ik was erg entoesajs”.