Bijna drieëntwintig jaar geleden kwam ik 10 dagen later dan gepland met mijn billen eerst ter wereld in het ziekenhuis in Almelo. Hoewel ik mijn leven als dwarsligger begon, trok ik dit gelukkig niet door in mijn karakter. Mijn ouders noemden mij als kind wel eens ‘liever lui dan moe’, maar wel een uiterst makkelijk kind. Ik liet mijn luiheid dan ook graag op verschillende manieren blijken. Zo vond ik lopen vrij overbodig en schoof ik liever op mijn billen met een flinke vaart door het hele huis in Nijverdal, waar mijn ouders tot op de dag van vandaag nog steeds vertoeven. Mijn grotere broer gebruikte ik als assistent wanneer ik iets nodig had waar ik nog niet bij kon. Na een lange dag billenschuiven, wisten mijn ouders dat ik daadwerkelijk moe was als ik op mijn wang begon te bijten; iets wat ik nog steeds doe als ik moe ben. 

Zowel mijn basisschool- als middelbare schooltijd bracht ik door in het pittoreske Nijverdal. Vooral de periode op mijn middelbare school Reggesteyn Noetsele beschouw ik als legendarisch. Ik leerde er mijn allerbeste vriendinnen (al zeggen we zelf liever maten) kennen en ik kreeg tijdens deze jaren mijn bijnaam: Ed, Edje ook wel Edmund. Na 6 jaar ploegen was het dan ook tijd om op afstand te gaan wonen van mijn familie en mijn 3 beste vriendinnen. We verlieten het oosten en gingen allemaal in een andere stad studeren. Ik koos, hoe kon het ook anders, voor het mooie hartje van ons land.

Keuzes maken is iets waar ik nooit goed in ben geweest en het verbaast me achteraf dan ook niet dat mijn eerste studiekeuze niet gelijk de beste keuze was. Ik besloot, eerder door het uitsluiten van alle andere studies dan daadwerkelijk motivatie voor deze studie, dat biomedische wetenschappen bij mij moest gaan passen. Na 10 schamele busritten in bus 12 kwam ik hier al snel op terug. Het leven als onderzoeker leek mij helemaal niks en ik kwam er al heel snel achter dat ik toch voor die éne persoonlijk afgeschreven studie moest gaan: geneeskunde. Één decentrale selectie ronde verder, kon ik dan toch met een frisse start beginnen aan mijn studentenleven in Utrecht.

Gelijk wist ik dat ik actief wilde worden bij de MSFU “Sams” om meer mensen te leren kennen. En hoewel een virus aan het eind van mijn eerste studiejaar roet in het eten gooide, meldde ik mij bewust aan voor de dox-diesraad, omdat ik juist graag met mensen in contact wilde blijven en aanwezig wilde zijn bij het eerste feest dat weer door zou kunnen gaan. 

Na veel twijfel (het zal ook eens niet) besloot ik dat ik mijn periode als actief lid wilde aftoppen met een jaar bij de almanakraad. Ontzettend trots op onze almanak en een hele leuke deadlineperiode verder besloot ik dat ik mij niet opnieuw ging aanmelden voor een raad of commissie. Toen ik begin 2022 werd gevraagd om plaats te nemen in het achtste lustrumbestuur der MSFU “Sams” ontstond er opnieuw een periode van veel twijfel, maar van binnen wist ik vanaf het eerste moment dat ik een bestuursjaar met deze vijf mede kandidaatsbestuursgenoten al helemaal voor me zag. Ik heb er ontzettend veel zin in om mij als commissaris externe betrekkingen en PR te mogen gaan inzetten komend jaar en dat ik een jaar lang mag gaan besturen met deze vijf mensen voelt als een voorrecht.