21 jaar aan herinneringen komen ongecoördineerd in mij op terwijl ik begin met schrijven, een aantal waar ik al in geen tijden aan heb gedacht. Zoals die ene CD van ABBA waar ik altijd op danste met mijn oma toen ik jong was, hoe ik bijna van de trap viel terwijl ik me klaarmaakte voor mijn eerste schooldag en de eerste keer dat ik mijn zusje zag. Mijn 10 jaar jongere (half)zusje, moeder en bonusvader vormen mijn familie in Zeist tussen al het groen, waar ik op de basisschool én middelbare school heb gezeten. In die tijd heb ik mijn passie voor volleybal ontdekt, ben ik gegroeid van kleinste van de klas tot degene die altijd zijn hoofd stoot en heb ik mijn “vrienden van vroeger” ontmoet die juist vaak beter op de hoogte zijn van mijn leven dan ikzelf. Ondertussen reisde ik bijna elk weekend op en neer naar Nijkerk waar mijn vader, andere bonusvader en bonusbroertje wonen in hartje centrum. Omdat mijn bonusvader goed uit elkaar is gegaan met zijn ex, heb ik ook nog eens een bonusmoeder om de hoek wonen. 

Mijn idee om aardrijkskundedocent te worden, werd in de 5e klas op de schop gegooid door één bezoekje aan mijn huisarts. Alhoewel ik geen idee meer heb waarom ik daar was, weet ik nog wel dat ik tijdens het terugfietsen dacht “wat een mooi beroep is dit eigenlijk”, een gedachte die mij niet meer heeft losgelaten. Inmiddels alweer een aantal jaar verder heb ik bijna mijn bachelor afgerond, stiekem met licht verdriet omdat ik terugkijk op ontzettend fijne jaren met mijn studiegenoten die ik ondertussen goede vrienden kan noemen. Naast dat ik halverwege ben in het proces tot basisarts, ben ik onderhand ook een echte Utrechter geworden: met mijn fijne kamer en huisgenoten vlakbij de Lidl heb ik niks te klagen en als ik na 495 treden bovenop de Domtoren sta, wijs ik als gids trots alle hoogtepunten van de stad aan. Stiekem is één van die plekken natuurlijk het pand aan de Hamburgerstraat.

Op de kabouter borrel in de introductieweek maakte ik voor het eerst kennis met de vereniging. Daarna was ik ook nog wel eens te vinden op de borrels op woensdagavond met mijn werkgroep, maar naast het geneeskunde koor “Echo” had ik verder geen enkele ambitie om meer te doen dan dat. Tot ik in de collegezaal zat tijdens mijn ouderdag en het begon te kriebelen om niet tóch een commissie te doen, in retrospect een beslissing die veel in beweging heeft gezet! Ik denk dat ik anders op dit moment zeker niet de activiteitenraad had gedaan of de vertrouwenscontactpersoon was geweest. Mijn onderwijshart begon met kloppen toen een goede vriendin van mij alleen achterbleef in de BVT1 en ik uit vriendendienst erbij ging, niet wetende dat ik er zoveel energie uit zou halen! Ik ontdekte dat ik tijdens de tentamenweek of co-schappen motivatie kreeg van alle onderwijsmomenten. Het is dan ook geen verrassing dat ik ondertussen met heel veel plezier de BVT2-3 heb gedaan. Als iemand mij een aantal jaar geleden had gezegd dat ik ooit gevraagd zou worden voor het bestuur, had ik diegene ronduit uitgelachen. Ik ben dan ook ontzettend vereerd dat ik Barbara heb mogen opvolgen als commissaris onderwijs en ik kijk erg uit naar alle mooie momenten samen met de leden, raden & commissies en natuurlijk mijn bestuursgenoten. Mocht je volgend jaar iets aan me kwijt willen, spreek me dan vooral aan!