Een kleine tweeëntwintig jaar geleden, op een warme zomeravond in Warschau moest mijn moeder plots bevallen. Er waren geen rolstoelen en het lukte mijn moeder niet te lopen. Gelukkig kon mijn (superheld) vader inspringen en tilde ons beide door het ziekenhuis een goede geboorte tegemoet. Dit is een van de verhalen die mijn vader graag vertelt over “vroegâh”. De eerste twee jaar van mijn leven heb ik met mijn ouders in Polen mogen doorbrengen, waar ik als blije baby veel mooie parkwandelingen heb mogen meemaken.
Toen kwam er een nieuw avontuur op ons pad: mijn vader zou directeur worden in Nederland. Ik kan me nog goed herinneren hoe ik met mijn moeder mee mocht naar Nederlands les en hoe mijn vader het voorlezen van duitse kinderboeken inwisselde voor een exemplaar van Floddertje. Op de basisschool had ik het naar mijn zin, maar het leek mij toch heel leuk (en handig) om een standaard speelkameraadje thuis te hebben. Op zevenjarige leeftijd was het zo ver, mijn zusje Gabriela werd geboren. Weer wat jaren later kwam mijn broertje David ons gezin compleet maken. Bij beiden heb ik van verjaardagsfeestjes tot sinterklaasplezier mogen meegenieten. Ondertussen was ik lekker bezig met spreekbeurten maken, viool spelen en vooral veel buitenspelen. 

Mijn middelbare school was in Bussum, waar ik met een vriendin elke dag 10 km kletsend naar toe fietste. Hoewel ik volgens mijn Bussumse vrienden echt niet in het Gooi woonde (“Eemnes is een gat”) raceten we regelmatig naar de stad (!) om daar kaartspelletjes te spelen en van elkaars gezelschap te genieten. Ik vond het leuk om naast het studeren wat aan te klussen voor het decor van de schoolmusicals en om te hockeyen. Na een diploma bemachtigd te hebben wilde ik een tussenjaar om natuurkunde te behalen en nog net iets meer van de wereld te zien. Na de selectie nam ik afscheid van mijn familie hier, om door mijn familie in Brazilië verwelkomt te worden. Gedurende vijf maanden heb ik bij de organisatie Monte Azul kunnen helpen. In deze tijd heb ik inspirerende leraren mogen ontmoeten, met lieve kinderen mogen voetballen en mijn familie vaker kunnen opzoeken.

Het jaar was afgelopen voordat ik het doorhad en toen begon het al: geneeskunde in Utrecht. De eerste paar maanden was het aftasten hoe mij dit af zou gaan. Na eenmaal een kamer in Utrecht gevonden te hebben, kon de studententijd echt beginnen. Ik meldde mij aan voor de Beco, want op dat reizen was ik alles behalve uitgekeken. Dit resulteerde in heel veel plezier en (oja) een gezellige binnenlandse reis. Met een groep samen iets moois neerzetten wilde ik nog wel een keertje doen, zo heeft onze raad vol trots (en herinneringen) vorig jaar de almanak kunnen presenteren. Hierna dacht ik even Sams-vrij te zijn, tot het 39e bestuur voor mij stond. Ik had andere plannen voor mijn tussenjaar, maar toen ik met deze groep om een tafel zat, sloeg de twijfel toe. Na heel wat tijd ‘in dubio’ te hebben doorgebracht (zelfbenoemd commissaris twijfel), wist ik het toch. Met deze vijf parels een lustrumjaar te mogen beleven, daar kijk ik ontzettend naar uit!