Op een vroege ochtend in 2002, 8 april om precies te zijn, werd ik geboren in het ziekenhuis in Rotterdam. Mijn ouders woonden toentertijd in Den Haag en dan hoor ik je denken, heeft Den Haag niet ook gewoon een ziekenhuis? Dat heeft het zeker, maar mijn tante is gynaecoloog en mijn moeder wilde perse bij haar zusje bevallen. Eenmaal ter wereld gebracht door mijn tante konden we voorspoedig naar huis met zijn drietjes. Hier volgde 1 jaar en 9 maanden later de vierde toevoeging aan huize 1e de Riemerstraat 12, mijn zusje Annick. Een jaar later besloten mijn ouders uit elkaar te gaan en verhuisden mijn moeder, zusje en ik naar de tegenpool van centrum Den Haag: Rosmalen, een (nu niet meer zo, maar toen wel) klein dorp bij ‘s-Hertogenbosch. Hier groeide ik op als stuiterend kind, was ik altijd in de weer met alles en iedereen en las ik veel boeken. Stuiterend kind en boeken klinkt misschien niet alsof ze hand in hand gaan, maar ik had een eigen manier van boeken lezen, namelijk in bomen of op de fiets, dus toch weer net niet normaal. 

Na groep 8 wisselde ik mijn wiebelkussen op basisschool de Hobbit in voor een 35 minuten durende fietstocht naar het Stedelijk Gymnasium Den Bosch. Na wat opstartproblemen vond ik mijn beste vriendinnetje Evi en daarna was alles goed. Ik vond de middelbare school geweldig, ik had een vrij grote maar toch hele hechte vriendengroep en het ging me prima af. Toen ik na 6 jaar ineens met corona diploma in de hand naar buiten gestuurd werd, was ik daar dan ook eigenlijk helemaal niet over te spreken. Ik wist lange tijd niet goed welke studie ik wilde gaan doen, omdat veel me net niet aansprak. Na veel open dagen vond ik uiteindelijk toch een studie waar mijn hartje gelukkig wel harder van ging kloppen. Ik moest en zou Geneeskunde gaan studeren en toen dat de eerste keer niet lukte zat er niks anders op dan een tussenjaar nemen en nog een poging doen. Dit bleek helemaal niet zo erg te zijn want ik heb genoten van de vrijheid en de mooie reizen die ik dat jaar heb kunnen maken!

Mijn eerste jaar studeren woonde ik nog thuis, wat ervoor zorgde dat ik elke dag zo’n 3 uur in het OV moest vertoeven. Hoewel ik de studie heel interessant vond, merkte ik toch dat ik aansluiting met mensen in Utrecht miste. Op zoek naar een oplossing struinde ik de instagram pagina van de MSFU “Sams” af en toen in november een wisselronde naderde heb ik al mijn moed bij elkaar geraapt en me aangemeld voor de EK/WKcie. Ik was ondertussen iets minder stuiterend en best verlegen in nieuwe groepen, dus ik vond het doodeng. Gelukkig werd ik met open armen ontvangen binnen Sams en al snel voelde ik me helemaal thuis, dat smaakte natuurlijk naar meer. Ik ging de ABCie doen en met zijn 8en zijn we een echte vriendengroep geworden. We zien elkaar nog steeds en ik heb er 2 beste vriendinnetjes aan overgehouden, beste keuze ooit dus! Als laatste hebben we als Doxdiesraad afgelopen maart de diesweek georganiseerd, waar ik volop van genoot.

Toen de vraag kwam of ik deel wilde uitmaken van het 42e kandidaatsbestuur heb ik eventjes getwijfeld, omdat ik een tussenjaar vol werken en reizen voor ogen had. Daarnaast ben ik echt een mensen mens en haal ik veel energie uit mijn vrienden zien, dus de combi met een druk bestuursjaar vond ik best spannend. Gelukkig ben ik enorm blij met mijn keuze en kan ik echt niet wachten om dit jaar met deze 5 lieve mensen te beginnen, ik denk dat het heel bijzonder wordt